Ama!

KAR KARDANTXILO

Nire auzoko batek terraza bat dauka. Terraza bat ikaragarri handia… eta hutsa. Terraza horretan ez dago loreontzirik, ez lorerik, ez mahairik, ez aulkirik, ezta eguzkitakorik ere.

Paretak biluzik daude; kaiola zahar bat dute iltze erdoildu batetik zintzilik, besterik ez.  Eta kaiola ere hutsik dago.

Hobeto esan, hutsik zegoen.

IZARREN BILA

Asteburu berezia zen Marixarentzat. Aspaldiko partez, bere bi ilobatxoak bisitan baitzihoazen.

Gaua zen. Ilargi zuriak eta borobilak bazter guztiak argitzen zituen. Baita Marixaren baserria ere. 

Paisaia ederra ikusten zen handik: zuhaitz zahar bat, baserriaren azpi aldeko larrea, larre ondoko basoa, eta, urrutira, mendi lerro dotorea.

Euskal Herriko herri txiki batean, mendi artean eta ihintzak bustitako belardiz inguratutako paraje batean Marixa izeneko andre bat bizi zen. Inguruko mendirik altuenera igotzeko bidean, Marixak baserri eder bat zuen.

Egun batean...

SORGINA KIRRIS KARRAS

Baziren  behin hiru anaia, eta saltoka ematen zuten eguna alde batetik bestera.

Amak halaxe esaten zien beti:

-Ez joan basora inola ere! Han erdian sorgin bat bizi da. Burdinazko hortzak ditu eta jan egiten ditu haurrak; eta hezurrekin, etxea inguratzen duen horma egiten du.

ISPILUTXO

Mutilek deitu didate “nexka” eta ni sentitu naiz baztertua, eta sentitu triste, oso triste, asto tristea baino tristeago, zeren ni ez bainaiz “nexka”.  Nola izango naiz ni “nexka”?

Hegoak ebaki banizkion...