http://aittu.podomatic.com/entry/2011-04-07T06_56_02-07_00
Txirrist zuen izena eta oso barraskilo ausarta zen. Bazter guztietan sartzen zituen bere sudur mukitsuak.
Hormako zulo guztietan, au¬toen motorpean, zuhaitzen hosto artean, mutil alferren galtza¬pean... Behin herriko alkateak, udaletxera zihoanean, ustekabean zapaldu zuen eta krask! etxea puskatu zion. Txirrist barraskiloa negar eta negar hasi zen. —Etxerik gabe geratuko naiz! –malko lodiak erori zitzaizkion. —Non pasa behar dut gaua? –malko lodi-lodiak isuri zituen begie-tatik. —Hotzez nago! –malko lodi-lodi-lodiak bota zituen begi borobiletatik. Alkatea oso kezkatuta zegoen eta barkatzeko esan zion. Baina Txirrist barraskiloak ez zuen etxerik eta negar bizian ari zen. —Eta zer egin behar dut nik etxerik gabe, e, alkate jauna, zer egin behar dut nik? Alkateak Peru artzainaren borda eskaini zion. —Ez, hotzegia da! Alkateak Kosme alguazilaren etxea eskaini zion. —Ez, tristeegia da! Alkateak Julian markesaren jauregia eskaini zion. —Ez, dotoreegia da! Orduan, alkateak errukiturik: —Konforme, Txirrist, konforme, nire etxera eramango zaitut or¬duan. —Iuuuupiii! —Nire etxeko gela ederrenean biziko zara! —Gora! —Bertan biziko zara zure etxea sendatzen zaizun arte. —Bai, bai eta baiii! Barraskiloa oso pozik geratu zen alkatearen eskaintzaz. Hamabost egun pasa eta etxea sendatu zitzaionean, alkatearen etxetik alde egin zuen. Alkatea, berriz, oso kontuz ibili zen harrez geroz, hanka non ipin¬tzen zuen, ez baitzuen gehiago barraskilorik zapaldu nahi.