ttp://pkeizagirre.podomatic.com/entry/2008-01-06T01_55_41-08
Irakurlea: Pako Eizagirre - Iturria: KARTOGRAFIA - Alberdania
Orain dela egun pare bat
Zapa kalean nenbilela
taberna baino etxea
genuen zulo ilun hura
suntsiturik ikusi nuen
-aurrera doa hirigintza-.
Hondakinetan sumatzen da
oraindik non zegoen barra,
non komuna, non biltegia,
non banatzen zen zoriona,
nora zeraman eskailerak.
Nik euripean harriturik
pentsatu dut gai ona zela,
erraza eta aproposa,
iragan urrunaren minaz
poema bat izkiriatzeko;
Ponpeia gogora ekarri
adibidez, edo Erroma
-aipuak agian latinez-,
eta poema ederrena
paratu, ele leun ilun,
ubi sunt gafaren gainean.
Edo, demagun, eskutitz bat,
Fabio lagunari gutuna,
epistola klasikoena,
tabernaren hondamendian
munduarena islatzeko.
Malditismo puntu bat, noski,
beharko luke bukaeran,
Bukovski aipatu, Amsterdam,
kartzela eta heriotza,
eta gainerako guztia.
Baina gero, ene bidea
segitzean -euri gehiegi
hausnarketa poetikoak
atxiki ahal izateko -
pentsatu dut hutsala dela
guztiz joan denaz idaztea,
eta ez dudala gogorik
egiteko. Ez baitut inoiz
sinetsi -fedegabe hori –
iragana oraina baino
zoriontsuagoa zenik;
eta jakin, ongi baitakit
zein ondo apaintzen ditugun
atzoko oinaze garratzak,
zein ondo apaintzen ditugun
ustezko zorion zoroak.
Horregatik, kontsideratuz
bizien artean latina
arras ezezaguna dela
-hildakoei berdin zaie–
askoren ustez heroikoak
izan ziren denbora horiek
ahazmenari opa dizkiot
lasai, pena handirik gabe.